8/11: Ο. Γεροβασίλη- Γ. Μηλιός στο Επιμελητήριο

Την προηγούμενη Πέμπτη 8/11 κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ Θεσπρωτίας με την υποψήφια περιφερειάρχη  Ηπείρου και βουλευτή Άρτας Όλγα Γεροβασίλη, τον Γιάννη Μηλιό, υπεύθυνο οικονομικής πολιτικής και υποψήφιο Ευρωβουλευτή  του ΣΥΡΙΖΑ και τον υποψήφιο Αντιπεριφερειάρχη ΠΕ Θεσπρωτίας Παναγιώτη Πάντο,  συναντήθηκαν στον χώρο του Επιμελητηρίου Θεσπρωτίας με παραγωγικούς φορείς της περιοχής. Μετά από εισήγηση και καλωσόρισμα του Προέδρου του Επιμελητηρίου, ο Γιάννης Μηλιός  αναφέρθηκε στα άμεσα βήματα που πρέπει να γίνουν για την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας μας και απάντησε σε ερωτήσεις των παρευρισκομένων.

Η σημερινή ζοφερή κοινωνική πραγματικότητα που ζει η μεγάλη πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών αποδίδεται στην «κρίση δημόσιου χρέους». Εν όψει των ευρωεκλογών, αλλά κυρίως της επόμενης μέρας τους, η οποία θα εναποθέσει στους ώμους του ΣΥΡΙΖΑ μεγάλες ευθύνες, πρέπει να μιλήσουμε ξεκάθαρα. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα χρέους από μόνο του. Η κρίση του 2008 δημιούργησε προφανώς πρόβλημα ιδιωτικού χρέους (η σχεδόν κατάρρευση του τραπεζικού τομέα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη) και μετατροπή του σε δημόσιο χρέος. Ωστόσο στην Ευρώπη αντί αυτό να σημάνει μία ενεργό εμπλοκή της ΕΚΤ, η οποία θα δάνειζε τα κράτη, οι ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις είδαν την κατάσταση ως ευκαιρία να βαθύνουν την εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο και για επιθετική αναδιανομή υπέρ των πλουσίων. Το χρέος αποτέλεσε το μέσο για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, την «τέλεια αιτία» με την οποία θα χτιζόταν το πολιτικό οικοδόμημα της λιτότητας, στη βάση του ότι «υπερκαταναλώναμε» (ποιοι;) και «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Στο παραπάνω πλαίσιο η στρατηγική των νεοφιλελεύθερων ελίτ (που εκφράζουν οι Σαμαράς και Μέρκελ) είναι απλή: Οι οικονομικές παρεμβάσεις που γίνονται προς την κατεύθυνση ελάφρυνσης του χρέους είναι σκόπιμα ημιτελείς, ώστε οι αγορές να έχουν τη δυνατότητα να συνεχίζουν να εκβιάζουν για την εφαρμογή των νεοσυντηρητικών πολιτικών, ακριβώς λόγω του ότι το χρέος παραμένει (και μονιμοποιείται η μη-βιωσιμότητά του). Στη σημερινή συγκυρία αντιστοιχεί στον ΣΥΡΙΖΑ να «σπάσει» αυτόν τον μηχανισμό, να αναιρέσει τη συνθήκη «σοκ και δέος». Η ρήξη θα ξεκινήσει από το εθνικό επίπεδο, από την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ που έρχεται στην Ελλάδα, αλλά θα μεταφερθεί και σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η λύση που προτείνουμε αποτελείται από δύο πυλώνες. Ο ένας αφορά τις χώρες με συγκριτικά μικρό ΑΕΠ, άρα και χρέος ως απόλυτο μέγεθος, όπως η Ελλάδα. Για τις χώρες αυτές προτείνουμε «θεσμικό κούρεμα χρέους», το οποίο όμως θα συνοδεύεται από πολιτικές ανάκτησης της εργασίας και αναδιανομής του πλούτου και όχι από τις πολιτικές λιτότητας που το συνοδεύουν σήμερα. Είναι αστείο, αν όχι εφιαλτικό για την κοινωνία, να λέμε ότι το πρόβλημα θα λυθεί με πρωτογενή πλεονάσματα και ιδιωτικοποιήσεις. Όπως φάνηκε στην περίπτωση της Ελλάδας, πρόκειται για έναν κύκλο μόνιμης αφαίρεσης κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων από τις λαϊκές τάξεις.

Ο δεύτερος πυλώνας αφορά τα κράτη με μεγάλα δημοσιονομικά μεγέθη, όπως για παράδειγμα η Ιταλία (με δημόσιο χρέος 2,1 τρισ. ευρώ). Η πρόταση είναι η εξής: Η ΕΚΤ αγοράζει το χρέος όλων των χωρών που είναι μεγαλύτερο π.χ. από το 50%, για μεγάλο χρονικό ορίζοντα π.χ. έξι δεκαετιών, αντικαθιστώντας το με διηνεκείς ομολογίες (zero-coupon bonds). Οι χώρες δεσμεύονται να ακολουθήσουν πολιτικές που μειώνουν την ανεργία και τις κοινωνικές ανισότητες (δηλαδή δεσμεύονται για πολιτικές ακριβώς αντίθετες από τα Μνημόνια). Στον βαθμό που τα δημοσιονομικά είναι αξιόχρεα, τα ομόλογα της ΕΚΤ έχουν αξία. Θα μπορούσαν να τιτλοποιηθούν εκ νέου και να πουληθούν στην αγορά (για να αντισταθμίσουν ενδεχομένως τις πληθωριστικές πιέσεις). Οι απώλειες της ΕΚΤ θα είναι πολύ μικρές και διαχειρίσιμες.

Η πρότασή μας συνοπτικά, (που επεξεργαζόμαστε τις λεπτομέρειές) της αποτελεί την ουσιαστική και μόνιμη αντιμετώπιση του προβλήματος χωρίς να μεταφέρει τα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων. Η λύση αυτή είναι απαραίτητο να συνδεθεί επίσης με τις προτάσεις ελέγχου του τραπεζικού συστήματος που ήδη επεξεργαζόμαστε. Σε καμιά χώρα της Ευρώπης δεν πωλούνται σε ιδιώτες βασικές υποδομές όπως τα λιμάνια και οι τράπεζες ειδικού σκοπού όπως η Αγροτική Τράπεζα. Στόχος μας δεν είναι η διαχείριση της σημερινής κατάστασης αλλά η ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού στο σύνολό του. Αυτός ο στόχος είναι αναγκαίο να επιτευχθεί για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια εμείς και κυρίως οι γενιές εργαζομένων που μας ακολουθούν.

Σχετικά με το ζήτημα του κατοχικού δανείου και των γερμανικών αποζημιώσεων ο Γιάννης Μηλιός είπε πως υπάρχει επεξεργασμένη πρόταση και στρατηγική μια και το γερμανικό κράτος είναι το μόνο κράτος δανειστής μας, που μας δανείζει με νομική μορφή κρατικής τράπεζας, ακριβώς για να αποφύγει να εκπληρώσει τις οικονομικές του υποχρεώσεις.